Πόσες φορές σε συναντήσεις μεταξύ φίλων και συναδέλφων δεν έχει ειπωθεί η φράση: «Βγάζει το μήνα όσα ο άλλος χαλάει μέσα σε ένα βράδυ». Δίχως άλλες αναγκαίες ή και περιττές διευκρινίσεις ο «άλλος» της αναφοράς στα μάτια ενός εργαζόμενου που δεν έχει καταφέρει να ξεφύγει από το μέσο επίπεδο των τρεχουσών αμοιβών μιας αγοράς είναι το … «αφεντικό». Μόνο που το «αφεντικό» μπορεί να μην είναι και ο ιδιοκτήτης ή ο βασικός μέτοχος αλλά ο Top Manager που μπορεί να έχει γραφείο με πανοραμική θέα και όλα τα ελέη του Θεού στα πόδια του αλλά έχει και την ικανότητα να «τρέχει το μαγαζί» , να «κλείνει δουλειές» και να φέρνει τα λεφτά…
Ο λόγος για τους Top Managers και τα πακέτα των αμοιβών τους…
Η διαπίστωση ότι οι θέσεις των Top Managers συνοδεύονται από πλουσιοπάροχες αμοιβές δεν αμφισβητείται από κανένα – σε όποιο σημείο του κόσμου κι αν βρίσκεται, σε όποια «μεριά του λόφου» κι αν έχει επιλέξει να ανήκει –στους επενδυτές της παγκόσμιας χρηματιστηριακής αγοράς ή στους ακτιβιστές της αντι-παγκοσμιοποίησης…
‘Αλλωστε, τα διαθέσιμα στοιχεία από έρευνες και μελέτες καθώς και τα δεδομένα της αγοράς για τις πάσης φύσης και λογής αμοιβές που συνοδεύουν αυτές τις θέσεις επαληθεύουν την διαπίστωση.
Για σχεδόν μισό αιώνα – η αναφορά για το 20ο αιώνα- η σχέση των αμοιβών των Top Managers με το μέσο επίπεδο των αποδοχών των υπαλλήλων μιας εταιρείας δεν ήταν τέτοια που να προκαλέσει ούτε καν τη σκέψη για περαιτέρω σχόλια… Η ψαλίδα άνοιξε μετά, στη δεκαετία του ΄80. Πρώτα στις ΗΠΑ και το φαινόμενο της «ψαλίδας» - ή αν προτιμάτε, του «χάσματος»- ανάμεσα στις αμοιβές των «ρετιρέ» και των «μεσαίων ορόφων» δεν άργησε να περάσει τον Ατλαντικό και να διαμορφώσει μια νέα πραγματικότητα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Η «ψαλίδα» -ή αν προτιμάτε, το «χάσμα»- των αμοιβών βρίσκεται με την αλλαγή του αιώνα αλλά και με τις νέες συνθήκες που κυριαρχούν στο οικονομικό στερέωμα ξανά στο μεγεθυντικό φακό… Στο κεντρικό αφιέρωμα του τεύχους 37- Μάρτιος 2007 της σειράς «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Ειδικές Εκδόσεις – Τhe Economist» - αφιέρωμα που στηρίζεται στο survey “Executive Pay” (The Economist, 18 Ιανουαρίου 2007)- , ο Edward Carr δίνει τις δικές του εξηγήσεις για το φαινόμενο και επισημαίνει και τις θετικές πλευρές του δηλαδή το πώς και το γιατί οι πλουσιοπάροχες αμοιβές πρέπει να πηγαίνουν χέρι-χέρι με τη ανάληψη των θέσεων ευθύνης από τους Top Managers.
Οι ενδιαφέρουσες όψεις αυτού του διεθνούς φαινομένου στην ελληνική αγορά εξετάζονται, αναλύονται και καταγράφονται από ακαδημαϊκούς και άλλους ειδικούς επιστήμονες καθώς επίσης από εξειδικευμένα στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων ή εταιρειών που ασχολούνται με την αγορά εργασίας στην ενότητα «Με αφορμή… / Ελληνική αποψη».
Στην ενότητα αυτή, μια συνομιλία με τον διευθύνοντα σύμβουλο της ΟΠΑΠ Α.Ε Βασίλη Νειάδα σχετικά με τα όρια και τις δυνατότητες του management σε μια μεγάλη ελληνική εισηγμένη εταιρεία με «ιδιαιτερότητες» (ευρεία μετοχική βάση με προβεβλημένη τη παρουσία των ξένων θεσμικών επενδυτών και μια διακριτά βαρύνουσα συμμετοχή του δημοσίου)και ένα κείμενο του γενικού γραμματέα του υπουργείου Απασχόλησης Δημήτρη Κοντού σχετικά με τις αμοιβές των Τop Μanagers στο Δημόσιο Τομέα παρουσιάζουν ενδιαφέρον.
